Güldüm. Vallahi haberi okuyunca çok güldüm. Haber ne miydi? Baba Benetton oğlunun yerine işin başına dönmüş. Şimdi bunun “Yaşınız kaç?” sorusuyla ne ilgisi var diyeceksiniz, anlatacağım, okumaya devam edin.

Ne oluyor deyip web’de “82 yaş” diye aratma yaptığımda hızlıca bulduğum haberlerin görsellerini aşağıda paylaşıyorum.

Olay 1:

Bir önceki çalıştığım iş yerinde (bakınız özgeçmişim) bağlı olduğumuz kamu kurumuna verdiğimiz bir yemekte benim yöneticim pozisyonundaki kişi kurumun müdürüne benim için “Sektör için yaşlı” demiş. O tarihlerde 55’imdeydim. Kurum müdürü de daha sonra bana “Ne diyor bu adam yahu?” diye sordu. Elimi boş ver dercesine salladım geçtim. O dönemde Rönesans düşünürlerine takılmış, okuyordum. Ve aslında yaşım 450 filandı. İyi ki o sıralar Aristoteles’i okumuyormuşum 😊.

Olay 2: (Olay-1’den 8 yıl önce, 2002 Nisan)

Çok sevdiğim bir Elektrik Mühendisi tanıdığım Tanış, beni arayıp Bodrum’da bir kişinin rüzgâr türbini yapmaya çalıştığını ve bazı sorunları nedeniyle destek istediğini, ilgilenip ilgilenmediğimi sordu.

O dönemde de Uludağ Üniversitesi kütüphanesinde rüzgârın kuvvet enerjisine bağlı olarak kanat hesapları üzerine okumalar yapıyor, hesaplar yapıp Türkiye’nin rüzgâr haritasını çıkarıp kırsal kesimlerde lokal elektrik elde etmek için kendimce projeler oluşturuyordum. Bunlardan bir tanesini bir akrabamın yönetim kurulu üyesi olduğu şirkete sundum. Anlamadılar.

Bir başka projeyi çalıştığım şirketin “Altın fikir” konulu yaratıcı fikirlerine sunmuştum ama herhalde o dönemde – şimdi arazide olan baz istasyonlarına hem güneş pili hem de rüzgar gülü monte ediliyor – önemli görmediler.

Tanış’a “gidelim” dedim. Cuma akşamı Bursa’dan İzmir’e geldim ve Cumartesi sabahı Bodrum’a gittik. Zat-ı muhterem bizi karşıladı. Yaptıklarını gösterdi. Evine davet etti. Bir İstanbul hanımefendisi olan eşinin eliyle hazırladığı sofrada ağırlandık. Yemek sonrası kahvelerimizi alırken projelerinden sözü açtı, büyük heyecanla yaptıklarını ve nerelerde sorunlar yaşadığını anlatmaya başladı. Adama giderek kanım kaynadı. Heyecanlıydı. Hedefi vardı ve muhakkak yapmak istiyordu. Hiçbir şey gözetmeden sorunları ile ilgili yorumlarımı kâh sözle kâh çizerek sunmaya başladım. Kafasındaki soruların cevaplarını aldıkça daha çok heyecanlandı ve neşelendi. Onu öyle görünce ben daha çok şey anlatmaya başladım ve ilgili kaynakların bilgilerini de verdim. Dinlemekten ve not almaktan yorulmuştu. Arkasına yaslandı, hafif bir gülümsemeyle “Çok teşekkür ederim, bugüne kadar hiç kimse bana bu kadar detaylı bilgi vermemişti” dedi. Ve devam etti, ”Şimdi artık önümü daha iyi görebiliyorum. Oldukça büyük bir atölyem var. Tek eksiğim bir Elektrik Mühendisi. Yanıma 60 yaşında genç bir mühendis aldım mı üretime başlayabilirim.” dedi. Evet yanlış okumadınız ve ben de yanlış yazmadım. Şirketine “60 yaşında genç mühendis” alacak olan zat-ı muhterem⁽ⁱ⁾ tam tamına 92 yaşındaydı. Ben gülümsedim ve “Bana bakmayın, daha çocuk sayılırım büyümem lazım” dedim. Bir süre sohbetten sonra kucaklaştık ve ayrıldık. Ara sıra telefonla konuştuğumda rüzgâr türbini yaptığını anlatırdı. İki sene sonra bir kere daha aradığımda artık telefonlarına eşi çıkıyordu!..

Olacaksanız böyle olun

Olacaksanız böyle olun⁽ⁱⁱⁱ⁾.

1. Adı Reşat’dı. 1950’li yıllarda Almanya’da İnşaat Mühendisliği okumuş. Detaylarını öğrenmediğime hala pişman olduğum hayat hikayesinde bir çok başarılı inşaat projesinde imzası olduğunu biliyorum.
2. İlyas Hocam 65 yaşında ehliyet aldı. 84 yaşında bilgisayar kursunu bitirdi. Kitaplarını yazarken hem tablet hem de notebook kullandı.
3. Lütfen noktalı ünlülerle tekrar okuyunuz.

Yazımın başlığında yer alan büyüğümüz Şehriye teyze. Nazilli’de Alamut köyünde tanıştım. Evlerine davet ettiler. Bir saate yakın sohbet ettik. Fotoğrafladığımda 105 yaşındaydı. Şu an – eğer yaşıyorsa – bir yaş daha almıştır. Bana Cumhuriyet kuruluş döneminden Dünya Savaşlarındaki zorluklara kadar kısa kısa anılarını anlattı. O fotoğrafı ailesiyle paylaştım.

Aşağıdaki fotoğraf Ressam amca. Albetina, Viyana’da her gittiğimde gezmezsem içime dert olacağını bildiğim müzedir. Bu sefer kısmetime Robert Frank Retrospektif sergisi düştü. Tabii empresyonistlerin sergilendiği bölümleri atlamamak gerek. Bu amca kendinden geçmiş vaziyette eskizin kopyasını çalışıyordu. Tahminen 80’lerindeydi. Fotoğrafını çektikten sonra eğildim ve “Well done, congratulations!” dedim. Kafasını azcık bana çevirdi ve hafifçe gülümsedi.

Şimdi soruyorum, “Sizin yaşınız kaç?”.

Bu sorunun cevabını, konu hakkındaki görüş ve yorumlarınızı aşağıdaki “Yorumlar” kısmından benimle paylaşın.