BLOG

Şimdiye kadar, Eser sahibi kimdir? Eser sahibi kimden ne talep edebilir? Ne kadar tazminat talep edebilir? Sosyal medya paylaşımlarının işçi işveren ve boşanma davası açısından özel hayatın gizliliği yönünden değerlendirilmesi gibi konuları Yargıtay'ın bakış açısıyla incelemiştik. Şimdi de siz eser sahiplerinin benzer bir olay ile karşılaşması halinde doğrudan Kanuna bakıp yorum yapabileceğiniz bilgiler paylaşmak istedim.

Günümüz dünyasında görsellik, iletilerin yayılmasındaki en önemli unsurlardan biri olarak, ortak dil oluşturmaya zemin hazırlamaktadır. Görselliğin bu derece ön planda oluşu hiç kuşkusuz etki alanının geniş olması, dikkate değer bulunuluşu, bellekte uzun süre kalması, gerçek oluşu gibi konuları da beraberinde getirmektedir. Fotoğrafın ilk çıktığı yıllarda “gerçeklik” ve “inandırıcılık” gücünden hiç şüphe edilmemekteydi. Dolayısıyla kuşkusuz bir inançlar silsilesi, adeta sosyal bir belgeydi.

Kendisi için; “Fotoğraf sanatçısı değil, sokak fotoğrafçısıyım.” diyordu.. Ama yine kendi için söylendiği gibi, en çok da “Sokak çocuğuydu”. Evet, hem de en iflah olmazından… “Sokak çocuğu”…. Çoğumuzun ezberini bozan bir benzetmedir bana kalırsa…. Özcan’a uyar. Özcan da sadık kalır bu söze… Ailesine de değer veren bir ‘Sokak çocuğudur’ aynı zamanda…Sadece çektikleriyle değil, ‘çekmedikleriyle’ de iyi fotoğrafçıdır o…

"Fotoğrafın sanat olabilmesi içinde kişinin zihninde üretmiş olduğu fotoğrafları bir yönetmen edasıyla kurgulamasıyla ortaya koyması gerekir. Eğer ben gördüğümü fotoğraflıyorsam, o görüntü olmazsa ben onun fotoğrafı çekmem. Ben ona mahkumum. Dolayısıyla bu tam sanat olmuyor."

-Soner Yaman

Anadolu’da çömlek yapımı çok önemli yer tutar. Tarihte çömlek ve çeşitleri günlük hayattan ziynet eşyasına kadar çok değişik kullanıma sahipti. İş fotoğrafa gelip dayandığında bize cazip gelen hala ilkel yöntemlerle bu el sanatını sürdüren yörelerdir. Gökeyüp kadınlarını çömlek yaparken etrafı görmüyorlar. Elleri inanılmaz bir maharetle çömlekleri oluştururken bir taraftan da sizinle, orada olduğunuzu düşünmeden sohbet ediyorlar.

Bu yazı vesilesiyle kendime ara ara sorduğum “Bu fotoğrafları neden çekiyorum?” sorusu yerini “Fotoğrafa ilgim ne zaman başladı?” sorusuna bıraktı. Böylece bir tür oto-psikanaliz süreci yaşadım. Dimağımda yürüttüğüm arkeolojik kazıda tabaka tabaka aşağı inip, tasnif işlemleri yaptıktan sonra (arada şahsi tarihimde yeni objeler, metinler de keşfederek) altı yaşlarımdaki bir an(ı)da aradığım yanıtı buldum.

Bir banknot görüyorsunuz üstte.
1000 Baht değerinde.
Geçerli Tayland ülkesinde.
Sivil bir Fotoğraf Sanatçısı var görüntüde...

Bhumibol Adulyadej bu fotoğrafçının adı.
Kendisi, inanmazsınız belki ama Tayland'ın Kralı.
Hem de 70 yıl Krallık yapmış bir Fotoğrafçı.
Dünyanın en uzun süre tahtta kalan hükümdarı...

Bugün sizlere yüzünüzü biraz tebessüm ettirecek bir Yargıtay kararı paylaşmak istedim. Davada erkek bir hemşire arkadaşlarıyla birlikte hastanede boş hasta yataklarının üstünde dua ederken vermiş olduğu pozu Facebook adlı sosyal paylaşım sitesinde “hasta gelmesin diye dua ederken biz” yazısıyla paylaşmıştır. Yapmış olduğu paylaşımda hastanenin ismi ve logosu da bellidir.

Çevremde çok fazla insan tanıyorum, büyük bir hevesle başlayıp, ciddi paralar ödeyerek fotoğraf makineleri ve objektifler alıyorlar ve başlangıçtaki bu büyük hevesle çeşitli eğitimlere para harcıyorlar, fotoğraf gezilerine katılıyorlar. Bu sürecin ardından yaşanan ikinci evrede yeni kamera satınalma sendromu başlıyor. Bir gün bir bakıyorsunuz artık fotoğraf çekmediklerini, kameralarını ellerine en son aldıkları tarihi bile unuttukları söyler buluyorsunuz.

Yıllardır yurt dışında geçirdiğim süre bu kadar uzun olmamıştı. Temel amaç tatil yapmak değildi. Yeğenimiz evleniyordu. Onun düğün törenine katılmak ana hedefimizdi. Böyle olunca tatili de birleştirelim dedik. Bir de yol uzun olunca gittiğimize değsin bari dedik.