Her fotoğrafçının bir makro lensi olmalı, mevsim Sonbahar!

Bekir Coşkun anısına…

Ayrılık mevsimidir bu aylar…
Aklında bir hüzzam şarkı…
Bir de ayrılıkların sızısı kalır…
“Bütün kuşlar vefasız, mevsim artık sonbahar…”

Bence, fotoğraf ile ilgileniyorsanız mutlaka bir makro lensiniz olmalı. Makro lens dendiğinde genellikle çok küçük nesnelerin, böceklerin ve çiçeklerin yakın plan detay çekimleri akla gelir. Benim objektif setim içerisinde en sık kullandığım objektifim Nikkor AF-S VR Micro 105mm f/2.8G IF-ED lensimdir. Bu lensim beni hiçbir zaman üzmedi, en güzel fotoğraflarım arasında, en fazla bu objektifimle çektiğim fotoğrafları buluyorum.

Sonbahar!

Yaşam tüm ömrümüz boyunca bizlere bir şeyler sunar, sonbahar ise bizlerin bu sunulanlardan faydalanmamızı sağlayan çok özel bir mevsim. Yeni yapraklar çıkabilsin diye eski yapraklar önce en güzel renklerini sergilerler ve ardından terkederler dallarını. Çoğu yerde sonbaharlar serttir ama sonu aydınlıktır, hep güzel şeylerin habercisi gibi gelir bana.

Hayatımın insanını böyle bir sonbahar gününde tanımıştım! Ve evliliğimizin meyvesini, dünyalar güzelini yine böyle bir sonbahar günü kucağımıza almıştık! Sonbahar benim için bir başka güzeldir, “özeldir”.

Birçoğumuz sonbahar yapraklarını büyük manzara ihtişamı içinde fotoğraflamayı severiz, peki doğa ananın mucizesiyle muhteşem renklere bürünmüş bu yapraklar ve renklerle yakından ilgilenmek için zaman ayırmaya ne dersiniz? Ben öyle yaptım; yine böyle bir sonbahar günü, bu sabah yine dayanamadım, kamerama makro objektifimi taktım ve sitemizin bahçesine indim.

Ben yaprakları seviyorum, çiçeği kim olsa sever…

Şimdi, ilkokulda sınıflarımızdaki “İlkbahar-Yaz-Sonbahar-Kış” manzaralarını gösteren “Mevsim Şeridi” geldi gözümün önüne; orada Eylül ayı Sonbaharın başlangıcı yazardı.

“Dedim ya… Eylül’dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.”

Cemal Süreyya

Sonbahar mevsimlerin en kişiliklisi. Evet, yazdan sonra biraz sert ama kendinden ödün vermeyen vakur bir duruşu var. “Ben böyleyim” diyor “Seversen!'”

Bir bakıyorsunuz kasvetli bulutlarla kapatıyor gökyüzünü, gri bir renk basıyor her yeri… Bir sağanak patlatıyor, kuruyup kavrulmuş yaprakları oradan oraya savuruyor rüzgarında… Sonra sanki hiçbir şey olmamış gibi bunaltıcı sıcağı geliyor ardından, yaz geri gelmiş gibi… Ardından gece, yeniden ıslak ve karanlık sokaklar…

Sonbaharın simgesi açan çiçekler değil, dökülen yapraklar değil midir daha çok? Kimi kızarmış, kimi sararmış, kimi kurumuş, ama her yeri büyüleyici renkleriyle donatmış olan yapraklar.

Üzerlerinden bahar geçmiş, yaz geçmiştir, kimi şanslıdır; yüzünü güneşe dönmüş ve sıcağıyla kavrulmuştur. Kimi, hayatın telaşını yaşamak istememişçesine dalların arkasında kenarda köşede saklanmış, kendince sakin sakin büyümüş, yeteri kadar sararınca da elveda demiş dalına.

Bir süreliğine benim gibi yapın, yukarıdaki yaprak fotoğrafımın üzerine tıklayın ve onun büyük halini açın. Ardından yaprağın her kıvrımına, rengine, düşmek için seçtiği yere uzun uzun ve dikkatlice bakın.

Sonbaharın yaprakları başkadır, yaşanmışlıklardır onları diğerlerinden ayrı koyan. Dallarını süsledikleri rengarenk çiçekleri solunca onlar da vazgeçer aynı dalı paylaşmaktan, önce renkleri solar.

Ağaçlar belki de yapraklarını değil, hüzünlerini dökerler sonbaharda.

Sonbaharın ağacına veda etmiş yapraklarının bu duygusal ritüeli, tüm sokakları bir festival cümbüşüne dönüştürür. Üzerlerine bastıkça sessizliği yırtan çıtırtıları, yağan yağmur sonrası kızılın tüm tonları, o hüznün arasında tarifsiz bir huzur verir bana. Bu yüzden özeldir sonbahar, renk denizinin içinde hüznü, hüznün içinde huzuru barındırabilen tek güzel mevsimdir bence.

Dostlar! Fotoğraf çekmekten vazgeçmeyin, arayınca fotoğraf her yerde var. Mutlaka benim gibi evden çıkmanıza da gerek yok, alın kameranızı elinize, en yakınınızdaki objelerden başlayın. Hazır sonbahar halen bitmemişken tadını çıkarın bu anın.

Kameranıza küsmeyin!

Mevlana’yı mırıldanın o gün:
“Sanmasınlar yıkıldık, sanmasınlar çöktük…
Bir başka bahar için, sadece yaprak döktük…”

Bekir Coşkun – 7 Ocak 2017